2013 in licht en liefde... Een engel die je inzicht geeft

Column ''Meditatie'' december 2012

                                                  Meditatie

Een reis van 12 maanden die begon in december 2011 met Contact en eindigt in december 2012 met Meditatie. Het contact tussen jou en mij waarin wij met elkaar en ook weer los van elkaar in ons zelf konden reizen gedurende 12 maanden. Elke maand een intentie die je even aanraakt én meeneemt op een bijzondere reis in jezelf…

Op het moment van dit schrijven dacht ik: alweer een jaar geleden! Wát gaat de tijd snel.

Ik kan mij nog zo goed herinneren dat ik de nieuwsbrief wilde versturen met de aankondiging dat er vanaf januari 2012 een maandelijkse column zou komen en dát gedurende 12 maanden. Met enigszins een onzeker gevoel over hetgeen ik uitsprak, om dat ook daadwerkelijk na te komen, won mijn spontaniteit het van de onzekerheid en drukte ik op de knop “versturen”! “Zo”…dacht ik, “die is weg en breng er nu maar eens verandering in”!

Ik moet je zeggen dat ik blij ben dat mijn spontaniteit het heeft gewonnen van mijn onzekerheid. Het schrijven van een column waarin 12 prachtige intenties aan bod zijn gekomen was niet alleen een overwinning maar tevens een ontdekkingsreis in mijzelf…

De regendruppels die zachtjes op de serre vallen zijn getuige van het moment dat ik mijn column schrijf. De ruimte waar ik in werk is sfeervol en voelt warm aan. En terwijl ik de sfeer in mij opneem, kijk ik naar Lodewijk, mijn kleine hondje, die heerlijk in zijn mandje ligt te slapen. Ik voel me rijk ….

Ik kijk naar buiten en mijn ogen dwalen af van hetgeen er daadwerkelijk is te zien en laat daarbij alle intenties die mij naar Meditatie hebben gebracht nog eens de revue passeren. Zij waren er om mij een jaar lang te vergezellen waardoor ik vanuit mijn oprechte gevoel een column kon schrijven.

“Wat een mooie afsluiting” dacht ik, als ik al deze mooie intenties in één column zou kunnen laten samenvloeien”…en ik sloot mijn ogen…

 Meditatie:

“Ik ben jou Droom”, - hoor ik mijn innerlijke stem zeggen - “Ik wil je meenemen om een reis te maken in je eigen wereld waarin je opnieuw kennismaakt met jezelf en op ontdekking gaat naar de dingen die voor jou belangrijk zijn. Alles ligt daarin voorhanden in dat wat jij verkiest tot uitvoer te brengen en om daadwerkelijk neer te kunnen zetten. En weet…je kent geen beperking”.

Mijn innerlijke stem maakt plaats voor de stilte…De wereld te aanschouwen vanuit mijn gesloten ogen ervaar ik als een heerlijk gevoel van rust. Ik dein mee op mijn ademhaling en ik merk dat wanneer ik uitadem ik nóg meer rust ervaar. En juist op dat moment sta ik in contact met...mijzelf…ik, en mijn andere ik!

“Hetgeen je nu ervaart is het contact met een bijzondere vorm van Liefde. Onvoorwaardelijke Liefde. Zij benadert jou heel voorzichtig omdat ze weet dat zij groter is dan jij. Bij het voelen van onvoorwaardelijke Liefde wordt je aantrekkingskracht naar haar alleen maar sterker en sterker. Omdat je haar herkent…En hoe meer jullie elkaar naderen hoe groter de invloed wordt. Je laat haar toe, onbewust… 

De aantrekkingskracht word inderdaad sterker maar ik blijf in mijn afstemming… Zij was het, die mij leerde voelen. En ik was het die net zo groot was als zij. Ooit waren wij één en maakten de afspraak elkaar nooit uit het hart te verliezen…Ik weet nu weer waarom wij samen één waren en ik weet ook weer dat ik haar mee zou nemen op al mijn reizen die ik zou gaan maken. Samen zouden wij onvoorwaardelijke Liefde uitstralen en brengen aan een ieder die ons pad zou kruisen. Oh…wat ben ik blij dat ik je weer voel…

Mijn innerlijke stem spreekt oprecht tegen mij en laat mij weten dat met dit gevoel het vervolgen van mijn pad alleen maar mooier wordt, en ik beland in een eindeloze Ruimte.

Het is open en grenzeloos, en tegelijk geeft het mij een warm en vertrouwd gevoel.  “Waar ben ik?” vraag ik mij af, “wat is het wat mij zo omarmt?” “Waar ben ik?” Wat geeft mij dit heerlijke gevoel van warmte en vertrouwdheid?” En daar was weer mijn innerlijke stem…

“Ik zie dat je onder de indruk bent van je eigen ruimte. Een ruimte die van jou is. Een ruimte waarin jij zijn mag zoals jij verkiest te zijn. Jouw ruimte, om onbeperkt jezelf te zijn. Hoe voelt dit!”

Bijna als vanzelfsprekend draai ik mij om in mijn klaarblijkelijk eigen ruimte. En terwijl mijn ogen de ruimte volgen ontstaat een pallet aan kleuren om mij heen. Door mijn draaiende beweging in deze rijkdom aan kleuren lijkt de stem als een echo op mij in te werken, maar ik hoor haar wel…

“En…elke kleur heeft jou iets te vertellen, luister maar…”

Door de kleuren die zich om mij heen blijven manifesteren ontwaak ik in mijn Innerlijke Kind. Zij die van nature zonder enige invloed van buitenaf altijd is wie zij is staat oog in oog met mij in deze kleurrijke ruimte. Ik kijk haar aan. Haar ogen die duidelijk op mij gericht zijn, laten mijn ogen stralen en haar glimlach maakt mij blij. En terwijl zij ziet hoe ik op haar reageer pakt zij mijn hand en neemt me mee om samen met haar naar elke kleur te luisteren. Mijn Innerlijke Kind… wat mooi dat ik in jouw ogen mocht kijken. Wat fijn dat jouw blijdschap mij zo heeft aangeraakt. En wat ben ik dankbaar dat jij samen met mij naar de kleuren wilde luisteren. Als jij mijn hand niet had gepakt en mij niet meegenomen had om dit samen te beleven dan zou ik al dit moois nooit zo intens hebben kunnen ervaren.

De ruimte waar ik nog steeds in verkeer en de ontmoeting met mijn Innerlijke Kind geven mij het gevoel van Vrijheid en dit schept duidelijk Vreugde. Het gevoel van Vreugde is zo groot dat ik niet meer in staat ben om me af te vragen wat er met mij gebeurt. Het denken is weg en het contact met mijn gevoel wordt alleen maar sterker. Ik kijk de ruimte in en mijn aandacht word direct getrokken naar een nieuwe kleur.“Speel met mij” was het eerste wat deze kleur mij kwam vertellen. “Laat mij voelen wat ík samen met jou kan doen zodat jij ervaart wat belangrijk is voor jou. Pak mij, en voel mij, want ik ben meer dan een kleur alleen”. Terwijl ik de kleur tot mij neem wordt mijn Intuïtie aangeraakt én Inspiratie wordt in mij geboren. Mijn Intuïtie bracht mij dus bij mijn Inspiratie.

Geheel onder de indruk vroeg ik mij af - hoe had ik ooit zonder mijn Intuïtie te volgen kunnen voelen en zien dat al dit moois in mij aanwezig is -. Waar heb ik dit stuk ooit laten liggen. Zo een belangrijk onderdeel en niet dié aandacht heb gegeven die zo belangrijk is... Heb ik mijzelf daarin dan niet genoeg gevoed?

Mijn innerlijke stem keert terug. “Het voeden van jezelf vindt plaats vanuit je hart. Er is niemand die zo goed weet wat voor jou belangrijk is, als jijzelf!

Je leven kent namelijk veel afleiding. Het zijn de indrukken die je opdoet gewoon in je dagelijkse leven. Je aandacht gaat vaak uit naar datgene wat je aandacht vraagt. Hierdoor heb je een deel van jezelf niet genoeg aandacht kunnen geven, die het wél nodig heeft. En dan ineens is daar dat moment waarin je jezelf afvraagt: “Wie ben ik…”. En op dit zelfde moment wordt je in Vrijheid geboren...

Dit is het juiste moment om te weten waarom jij met je gesloten ogen, deinend op je ademhaling in alle rust opnieuw kennismaakt met dit pure stuk in jezelf.

Je droom te ervaren, die jouw werkelijkheid is. Het Contact te maken met Liefde van onvoorwaardelijke aard. De Ruimte te voelen die je nodig hebt om één te zijn in wie jij daadwerkelijk bent. Het Innerlijke Kind in jezelf in de ogen te mogen zien… Het was zij die jouw hand pakte en je meenam om te luisteren naar wat de kleuren jou wilden vertellen. De Vreugde die hier uit voortgekomen is heeft jou zodanig aangeraakt waardoor je Intuïtie en je Inspiratie hebben gezorgd voor de Creatie in jezelf…

Ik werd stil... Mijn ogen waren nog steeds gesloten terwijl mijn ademhaling zich geleidelijk opbouwde. "Dit is geen droom”- dít is wie ik ben -! Al deze mooie beelden, het gevoel van warmte en genegenheid, de herkenning, het één zijn met alles wat ik zo goed in mezelf herken tegen te komen zegt mij dat ik weet wie ik ben!

Wat een Geluk... Ik ben Dankbaar want in deze Meditatie heb ik in de spiegel mogen kijken van mijn eigen ziel….

Liefs Joke

Column ''Dankbaarheid'' november 2012

Dankbaarheid

Toen ik mijn aandacht richtte op de column van november en zag om welke intentie het ging wist ik direct dat ik deze column wilde schrijven voor iemand die mij dierbaar is.

Ruim 11 jaar geleden ontmoette ik haar…

Ik ga even terug in de tijd:

Het was eind augustus 2001 toen ik mijn intrek nam in mijn mooie huisje op wielen. Ik had voordat ik mijn intrek nam via de verkoper gehoord dat er in datzelfde laantje waar mijn huisje stond ook een vrouw pas was komen wonen. Oh…, gezellig dacht ik nog! Het zijn dus niet alleen recreanten die in mijn nieuwe laantje verblijven. Je moet weten dat ik op een bungalowpark woon waar zowel gerecreëerd wordt als gewoond. Maar omdat de maand augustus nog een staartje liet zien van de vakantieperiode, kon ik er geen peil op trekken wie er op dat moment aan het recreëren waren of wie er ook daadwerkelijk woonde. Nagenoeg alle huisjes waren bezet en er heerste een fijne sfeer. Ik probeerde een indruk te krijgen van de huisjes zodat ik een inschatting kon maken waar deze vrouw zou kunnen wonen. Het huisje wat schuin tegenover mijn huisje stond liet alleen de oprit zien waardoor ik een minimaal beeld kreeg van de bewoning. Op de oprit stond altijd een klein blauw autootje en aan de muur waar de voordeur zich bevond hingen drie grote vlinders. Ik kreeg toch niet echt een indruk dus liet het los en wachtte mijn moment af wanneer ik haar zou ontmoeten. Ik was duidelijk benieuwd naar haar!

Inmiddels was er een aantal weken verstreken toen ik met mijn auto aan kwam rijden en een vrouw druk bezig zag met het zemen van haar ramen. Het was het huisje van de vlinders! Ik dacht: "dit moet haar zijn "! Ik stapte uit mijn auto en liep zonder aarzelen naar haar toe. "Jij moet dan de vrouw zijn, die hier ook pas is komen wonen". Met de spons in haar hand draaide zij zich om, stapte van haar trapje en keek me aan. Ja…, hoezo? En terwijl het water van haar ramen droop ontstond het begin van negen mooie maanden vriendschap…

Wij stelden ons aan elkaar voor en binnen 5 minuten zaten we samen aan een glas rode wijn in mijn huisje. Het was gezellig en het klikte. Wij waren in no-time alle twee overtuigd van elkaar en er ontstond een hechte vriendschap,

van het ene op het andere moment.

Het bleek al snel dat we veel dingen gemeen hadden. Zelfs ons sterrenbeeld. Haar geboortedag was één dag voor die van mij, alleen was er een leeftijdsverschil van 10 jaar. Allebei twee dochters. De liefde voor dieren. Het Bourgondische leven én wel te verstaan zelfs ons liefdesleven. Allebei gescheiden en beiden geen partner! Wat leken onze levens sterk op elkaar. Het was een pure gelijkenis in veel opzichten.

Wij hadden diezelfde middag besloten er voor elkaar te zijn elkaar te zijn. Een fles wijn zou symbool staan voor hét moment dat wij met elkaar wilden delen in voor en tegenspoed! Ik kan je zeggen dat er net zo goed een pak koffie en een maaltijd symbool hadden kunnen staan voor ons contact. Ochtend of middag of avond dat maakte niet uit. Wij waren er voor elkaar en trokken intens met elkaar op door alles te delen wat voor dat moment belangrijk was. Er werd gelachen. Heel veel gelachen maar er werd ook gehuild.

Ook spraken wij over haar gezondheid. Zij was ziek. Zij leed aan een ziekte waar ze volgens haar zeggen oud mee kon worden. Non Hodgkin! Toch werd ze af en toe opgenomen in het ziekenhuis. Meestal voor een aantal dagen voor bloed transfusie. Zodra haar bloedwaarden weer op peil waren en zij naar huis mocht pakte zij de dingen die haar leven verrijkten als vanzelfsprekend weer op. Lange wandelingen in het bos met haar hondje. Het verzorgen van de kippen die vrij rond haar huis liepen. Iedere kip en elke vogel kon rekenen op de fijnste plek in haar tuin om te broeden. Haar liefde voor dieren was groot. Niet alleen haar liefde voor dieren was groot. Ook haar gevoel voor humor! Als zij herinneringen ophaalde waar je eerder verdrietig van zou worden, had zij het vermogen om de lading die er op lag ervan af te halen en het om te zetten in iets positiefs. Zelfs aan haar ziekte wist zij woorden te geven waardoor er geen lading ontstond. Ik heb haar nooit één keer horen klagen. Wat een krachtbron!

Wij zijn in die negen maanden zo intens met elkaar opgetrokken. Samen gedeeld…samen beleefd, waar een ander misschien wel een leven voor nodig heeft om tot die kern te komen. Het kon ook niet anders dan dat het zo intens was! Want na negen maanden stierf zij...Ik nam afscheid van haar aan haar sterfbed…

Zoals elke avond liet ik voor het slapen gaan mijn hondje uit. Het was voor het eerst in negen maanden dat ik dit deed zonder haar en haar hondje. Na de wandeling liep ik terug naar huis en terwijl ik haar huisje passeerde werd mijn aandacht getrokken door een lichtflits. Het bleek de buitenlamp te zijn die aan haar huisje hing en telkens aan en uit ging.

Ik liep als vanzelfsprekend naar de oprit en zag tot mijn verbazing een witte vlinder fladderen in de lichtbron van de lamp. Dit kon niets anders zijn dan haar aanwezigheid. Nu, na zoveel jaar, manifesteert zij zich nog steeds in de vorm van een witte vlinder. Ongeacht ochtend, middag of avond. Ongeacht het seizoen. Ik kom haar regelmatig tegen en dit gebeurt altijd op de momenten dat ik aan haar denk.

Als ik praat over dankbaarheid. De column van november de maand waarin ook zij geboren is, dan wil ik niet anders dan deze column heel graag aan haar opdragen.

Lieve Aty, het verdriet is weg maar de dankbaarheid dat ik jou gekend heb zal altijd blijven!

Dit wil ik zeggen met Dankbaarheid…

Liefs, Joke

Column ''Geluk'' oktober 2012

                                                                     Geluk

Een prachtige intentie weer. Elke maand als ik mijn column schrijf besef ik hoe fijn het is en bijzonder tegelijk om woorden te geven aan een intentie.

Elke intentie nodigt mij uit om even stil te staan bij de betekenis ervan.

Ik neem mijn tijd daarvoor om te luisteren naar wat het innerlijk met mij doet.

Zo ook nu was het weer een mooie ontdekkingsreis. Ik ging kijken naar wat geluk kwam zeggen, én waar kun je geluk in vinden?

Misschien is dit voor jou ook zo’n moment om eens te zien of te voelen wat ‘geluk’ jou komt zeggen én wat het met jóu doet.

Ik ging dus op zoek naar het fenomeen ‘geluk’. In mijzelf maar ook buiten mijzelf.

“Wat is geluk eigenlijk?” dat was het eerste wat in mij opkwam. Ik wilde dichter bij de kern komen. En hoe dichter ik bij de kern geraakte hoe breder het pad werd van mijn definitie van geluk…

Door de vele beelden die ik toen voor ogen kreeg besefte ik dat geluk niet zomaar iets is… Want hoe breed is de definitie van geluk als je kijkt naar wat geluk voor iemand kan betekenen.

Geluk is een beleving. Het verklaart je dat je iets bijzonders meemaakt. Het is een prikkel die je opdoet door bijvoorbeeld iets van buitenaf te zien of te horen waar je gevoelsmatig door wordt aangeraakt en blij van wordt.

Maar het kan ook een prikkel géven door vanuit jezelf iets aan te gaan. Iets te ondernemen. Een uitdaging bijvoorbeeld. Je grens verleggen. Iets wat spannend is!

Je ervaart iets door iets aan te gaan wat zich uit in blijdschap. Verwondering of een gevoel van overwinning. In sommige gevallen zou je kunnen spreken van een euforisch gevoel dat op haar beurt zorgt voor een intense beleving, waardoor onderlinge uitwisseling ontstaat. Geluk wil je namelijk gráág delen met een ander. Want als je echt blij bent of verrast bent dan zou je het van de daken willen schreeuwen.

Wij kennen allemaal die mooie momenten van geluk. En we weten ook wat het met ons doet. Die momenten van geluk zou je heel graag vast willen houden. Toch is het gevoel van geluk slechts een momentopname. Een sprankeling. Geluk kun je namelijk niet vasthouden. Geluk is er om je even aan te raken, wat je als een bijzondere ervaring beleeft en koestert als iets moois. Hoe mooi is het om geluk te ervaren. Maar geluk zit ook in andere dingen!

Aan de beelden die aan het schrijven van deze column vooraf gingen wil ik ook aandacht geven. Wat ik te zien kreeg was rijkdom, maar ook armoede. Ik zag beelden van blijdschap, maar ook van verdriet. Situaties en omstandigheden. Ik zag het leven en ik zag het overleven…

Geluk ligt niet alleen in wat er op je pad komt. Of in datgene wat je aangaat of aanschaft om je het gevoel te geven van geluk. Geluk ligt ook in hoe je in het leven staat. Waar je geboren bent... Dat je gezond bent. Dat je te eten hebt. Inkomsten hebt om van te leven. Dat je een huis hebt om in te wonen. Een gezin hebt om van elkaar te houden en er voor elkaar te zijn. Ik wil hier eigenlijk mee zeggen dat geluk ervaren niet iets van zelfsprekend is.

Geluk beleef je. Maar eerst in jezelf, anders zou je het niet kunnen voelen. Als je het geluk in jezelf eenmaal hebt ontdekt dan weet je dat geluk voor jou in alles schuilt én in elk moment. Dat de kleinste dingen die op je pad komen zomaar groot kunnen worden door er slechts bewust van te zijn…

Weet voor jezelf hoe rijk je bent als je je hiervan bewust bent.

Liefs en alle geluk…!

Joke

Column ''Vrijheid'' september 2012

Vrijheid

Toen ik afgelopen maand mijn column schreef, en daar in aangaf dat ik het gevoel had van een beginnende herfst, was daar bij het schrijven van deze column totáál geen sprake van. Het gevoel van herfst had plaatsgemaakt voor de zon en zij veranderde ons kikkerlandje even in een tropisch land. Na wat behoorlijk warme dagen staat de temperatuur weer op een normale Hollandse waarde zoals wij die kennen. En met dit heerlijke Hollandse zonnetje en wat kleine wolkjes aan de hemel opgevoerd door een zachte bries voelde ik mij geroepen om mijn column te schrijven…

Vrijheid,…en ik dacht gelijk aan vleugels…
Vleugels was het eerste beeld wat ik voor mijn gesloten ogen kreeg te zien toen ik aan vrijheid dacht. Vleugels in beweging. Uitgestrekt en meegenomen worden door de wind. Met wijd open gespreide vleugels overal te kunnen zijn zonder er te moéten zijn. Geen aanwijzing… Geen verplichting… Geen agenda en al zéker geen klok! Dit gaf mij het gevoel van oprechte vrijheid. Maar omdat wij geen vleugels hebben en wél gewend zijn aan aanwijzingen, verplichtingen, een agenda bij moeten houden en wij al zéker een klok hebben, zette ik mijn focus op een andere koers.
“Wat vrijheid” dacht ik nog!

Want leggen wij doorgaans de lat niet veel te hoog voor onszelf waardoor wij de dingen niet kunnen doen die we echt willen doen? Als je alleen al kijkt naar een gewone doordeweekse dag en de invulling van die dag dan zul je het met mij eens zijn dat er relatief steeds minder tijd overblijft voor jezelf. Nu verkeer ik in de gelukkige positie dat ik mijn dagen in kan vullen met de dingen die ik écht graag wil doen. Maar dit was niet vanzelfsprekend want ik heb daar wel degelijk mijn keuze in gemaakt. Ik weet maar al te goed hoe het anders was. Met meer dan 300.000 km op mijn teller, opgebouwd in vier jaar tijd, heb ik heel wat snelwegen gereden. Ik ging van A naar B en van B naar A om mijn inkomsten te genereren. Het geld wat ik daarmee verdiende had al een bestemming dus was er geen andere keuze dan om elke dag weer van A naar B te gaan. Op een gegeven moment werd ik wakker geschud. “Waar bén ik mee bezig!” dacht ik. Elke dag weer de snelweg op om puur datgene wat je hebt, in stand te houden. Om te voorkomen het kwijt te raken. En na al die kilometers te hebben gereden trok ik aan de symbolische handrem. Ik koos voor mijn vrijheid!
Nu achteraf gezien hield ik de dingen in stand! Ik wist ook niet beter waardoor ik doorging en mij mee liet slepen in het ritme van de dag. Tot aan dát moment. Alles wat ik had, verkocht ik. Los van materie en even los van huis en haard. En in ruil daarvoor ontving ik mijn vrijheid. Wat heerlijk was dat moment om te voelen dat ik zelf mijn weg kon belopen. Zelf mijn tijd in kon delen. Mijn hart kon gaan volgen in plaats van mijn hoofd. Geen agenda meer bij te moeten houden maar potloden en papier om te tekenen. Dit gaf mij het ultieme gevoel van vrijheid. Het lijkt misschien een grote stap om rigoureus je leven in een ander perspectief te zetten. Maar als je klaar bent, om alles wat je in stand wilt houden, los te gaan laten, dan zul je ontdekken dat álles doorstroomt! Ik ben nog steeds dankbaar dat ik toen die stap heb genomen.

Weer zag ik vleugels maar nu werd ik getrokken naar dieren.
Wat wilden deze vleugels mij vertellen? Gaat het dan niet om symbolische vleugels waardoor ik ‘Vrijheid’ in eerste instantie betrok op de mens en zijn vrijheid? Nee…vleugels van een vogel. Vleugels in beweging. Uitgestrekt en meegenomen worden door de wind. En met haar wijd open gespreide vleugels waardoor zij overal kan zijn zonder er te moeten zijn bracht deze vogel mij in de wereld van de dieren. Even moest ik stoppen met schrijven want ik besefte ineens waarom ik over mijn afgelegde kilometers had geschreven. Het was de snelweg…het waren de beelden…het was het vrachtverkeer!
Kilometers achter elkaar doordenderend en rijdend als in een konvooi en waar mijn blik altijd naartoe werd getrokken als één van deze vrachtauto’s volgeladen was met dieren.

Deze beelden hebben een diepe indruk bij mij achtergelaten. Als ik daar aan terugdenk, aan het moment van het passeren van een volgeladen vrachtauto met schaapjes of kalfjes of biggen of kippen dan voelde ik hun verdriet. Te weten dat zij slechts een zeer korte tijd mogen leven en dan nog maar te zwijgen over de omstandigheden waarin zij moeten leven. Vaak al vlak na hun geboorte weggehaald worden bij hun moeder en opgesloten worden in een stal of in een kooi. Na een kort leven zonder enig daglicht te hebben gezien komt dan een abrupt einde door afgevoerd te worden naar het slachthuis.
“Wat vrijheid” denk ik weer!
Het is al te triest voor woorden, om dit te beschrijven maar ik merk vanuit mijzelf dat ik hier helaas nog zoveel woorden aan moet geven. Wat ik voor nu kan zeggen is dat ik dankbaar ben dat ik de vleugels kreeg te zien. De vleugels van een vogel. Volop in beweging. Uitgestrekt en meegenomen worden door de wind. Met haar wijd open gespreide vleugels overal te kunnen zijn zonder er te moéten zijn. Zíj bracht mij in het dierenrijk… 

Deze column gaat over vrijheid. Over de mogelijkheid om een keuze te maken, of een keuze te durven maken! Je niet laten leiden door beperkingen.
Of iets in stand te houden wat eigenlijk niet meer bij je past. Heel veel mensen hebben die kans niet om voor hun vrijheid te kiezen. Om te doen wat zij werkelijk willen doen! Maar met deze column wil ik voornamelijk het accent leggen op de dieren. Ook hier hebben wij de mogelijkheid om een keuze in te maken…Misschien houden wij te veel in stand. Zelfs als je weet, of voelt, óf proeft, dat het niet meer bij je past.
Op naar vrijheid…

Liefs, Joke

Column "Creëren" augustus 2012

Creëren

Wat is creëren eigenlijk. Iets neerzetten? Iets uitdragen? Doe je dat alleen of met een ander. Kun je creëren leren, of haal je het uit jezelf?

De maand juli was voor mij de perfecte maand om hier dieper op in te gaan. Met het geluid van regendruppels en wind die de natuur in beweging zetten kreeg ik het koesterende gevoel van een beginnende herfst. En terwijl de regen en de wind getuigen waren van mijn moment ontstond niet alléén mijn column.

In eerste instantie werd het mij al snel duidelijk wat creëren mij wilde vertellen toen ik mijn gedachten daar op richtte. Ik wilde er direct middenin duiken maar iedere keer stopte het schrijven. Mijn gedachten gingen van het één naar het ander. Ik kreeg zoveel indrukken te zien dat er niet echt een begin ontstond om te schrijven. Waar ik wel op uit kwam was dat creëren iets is wat wij allemaal doen. Wij creëren allemaal én ieder moment! Zelfs in ons onderbewustzijn. Kijk maar eens wat een droom met je doet. Zelfs in je dromen creëer je.

Toen ik daar bewust van werd ging even de wereld voor mij open. Een totaal ander beeld kreeg ik van het leven te zien. Ik werd er zodanig door aangeraakt dat ik er blij van werd. Alles was in harmonie alsof we de afspraak met elkaar hadden gemaakt om de dingen samen neer te zetten voor een groter geheel. Een samenwerking om van te groeien. Te leren. Te ontdekken. Waar staan wij met elkaar. Wat hebben wij bereikt met elkaar. En waar gaan wij naartoe met elkaar. Eén brok creatie!

Omdat ik daardoor niet echt op één ding kon focussen laveerde ik van het ene voorbeeld naar het andere. Er ontstond voor mijn ogen een prachtig creatief proces. Ik zag iedereen in beweging. Druk bezig met alles waar de aandacht op gericht was. Het krioelde van allerlei creaties.

Wanneer ik iemand zou vragen wat creatie is, dan zou men waarschijnlijk in eerste instantie denken aan een ontwerp van bijvoorbeeld een kledingstuk. Een kunstwerk. Het ontwerp van een sieraad of de vormgeving van een parfumflesje. Maar hoe verder je gaat zoeken om het woord creatie de juiste betekenis te geven, zul je ontdekken dat alles wat in de materie is gezet een creatie is. Als je zo gaat kijken dan zie je dat er over de hele wereld elk moment gecreëerd wordt. Maar het gaat verder dan alleen creëren.

Alles wat in de materie is gezet zorgt ook voor onderlinge uitwisseling.

In elke vorm van materie ligt een verbinding tussen de mens en het product waar, als je verder gaat kijken ook weer een vorm van creëren uit voortkomt: communicatie!

Zo zie je dat bij sommige voorwerpen, zoals bij het geven van een persoonlijk cadeau, een sieraad, een parfum, een communicatie ontstaat vanuit het hart. Hier worden nauwelijks woorden aan gegeven omdat het voor zich spreekt. Terwijl bij andere materiele vormen juist woorden weer zo belangrijk zijn. Richt je alleen maar op de technologie. Hoe mooi is het als je kijkt naar hoe men onderling contact kan leggen met mensen over de hele wereld. Hoe je je op deze manier met elkaar kunt verbinden om op te staan voor een minderheid. Je stem te laten horen daar waar deze nodig is. Een digitale handtekening te plaatsen omdat je juist datgene wilt ondersteunen. Of simpelweg een glimlach laten zien aan iemand aan de andere kant van de wereld. In al deze vormen vind je een vorm van communicatie welke voortkomt uit creëren. Wanneer je hier bewust van wordt en ziet dat wij met elkaar voortdurend aan het creëren zijn dan gaat de wereld steeds verder open.

En terwijl ik dit alles in beweging zag besefte ik tegelijk dat men over het algemeen maar nauwelijks bewust is van het feit dat men elke dag bezig is met het neerzetten van een creatie. Iets nieuws, iets wat belangrijk is, iets wat men nodig heeft of gewoon iets wat men leuk vindt. In elke vorm van creëren schuilt iets bijzonders.

Toen ik deze column begon en mijn woorden wilde geven aan “Creëren” ontstond niet alleen de column zoals ik al aangaf. Het waren juist die woorden die ik aan creëren gaf die mij weer in contact lieten komen met een diepgekoesterde wens in mij: schrijven. Een wens die ik tot uiting wil laten komen naast mijn werk met de symbolen. In eerste instantie voor mijzelf. En wie weet in de toekomst ook voor jou…

Wordt dit mijn nieuwe vorm van creëren?

Met deze column wil ik zeggen dat alles en iedereen in beweging is. Alles en iedereen in ontwikkeling is en op weg is naar steeds een nieuwe vorm van creëren…

Ik wens je een creatieve maand toe!  

Liefs, Joke

Column ''Intuïtie" juli 2012

Intuïtie

Contact maken met je primaire gevoelsverbinding. Het beleven vanuit een innerlijke aanschouwing. Een ingeving krijgen. Instinctief aanvoelen. Deze aspecten hebben allemaal betrekking op je Intuïtie. Wat heerlijk dat we dit van nature hebben meegekregen. In puurheid met je intuïtie in contact te staan zegt mij dat je deze altijd kunt volgen en niet hoeft te twijfelen aan wat je ingegeven wordt. Want als je in twijfel wordt gebracht dan heb je tijdens je intuïtieve ingeving je hoofd even langs je hart laten passeren. En dán ga je nádenken! Daar zijn wij erg goed in. e goed, denk ik wel eens. Is het niet zo dat ons hoofd overuren draait waardoor we geneigd zijn verder van onze gevoelsverbinding af te komen staan?

Dit leek mij een mooie uitdaging om daar eens dieper naar te kijken. Er woorden aan te geven over wat ‘intuïtie’ míj komt zeggen én wat ‘denken’ mij komt zeggen. Twee belangrijke factoren in een menselijk systeem die zo verschillend zijn van elkaar maar óh zo dicht bij elkaar liggen.

Terwijl ik dit schrijf besef ik tegelijkertijd dat ik persoonlijk meer vanuit mijn intuïtie leef dan vanuit mijn denkvermogen. Nadenken over iets is zeker belangrijk maar ten opzichte van mijn intuïtie ervaar ik dat mijn denkvermogen mij ook nog wel eens in onzekerheid kan brengen. Mij in de weg kan staan door mij te laten twijfelen. Ga ik linksaf of ga ik rechtsaf. Of ga ik toch rechtdoor zoals ik voor ogen had. Het nadenken lijkt dan meer een stoorzender te worden dan een raadgever. Intuïtie is namelijk zo een puur gegeven en daar past denken eigenlijk niet bij. En nádenken al helemaal niet! Duidelijk twee totaal verschillende aspecten. Maar het mooie van deze twee is wel, dat zij elkaar in evenwicht kunnen brengen!

Intuïtie als iets dierbaars, iets vertrouwds. Ik ben duidelijk trouw aan mijn intuïtie, en mijn intuïtie is dat aan mij. Gelukkig hebben wij allemaal onze intuïtie bij ons. Het is er! Het is het luisteren naar je innerlijke stem. Het laat je weten wat bij je past, of niet. Het laat je weten waar je grens ligt. Maar het moedigt je ook aan om soms over je grens heen te gaan, om een nieuwe uitdaging te gaan ervaren. Je voelt de spanning en tegelijk weet je dat het goed is. Je intuïtie is er altijd!

Maar je intuïtie komt meer zeggen dan alleen wat wel of niet bij je past of wat wel of niet goed aanvoelt. Want naarmate je het contact met je gevoelsverbinding dieper legt hoe sterker je intuïtie tot je spreekt. De meest mooie ervaringen kun je zowaar in jezelf oproepen en uitdragen. Creaties tot stand laten komen door ergens een vorm aan te geven. Of door kleur aan te brengen. Maar ook het laten samenvloeien van klanken tot een prachtige compositie. In al deze vormen van creatie is door de eeuwen heen wel bewezen dat intuïtie een groot goed is. Het volgen van je hart en dit te laten spreken in welke vorm dan ook…

Liefs, Joke

Column ''Inspiratie" juni 2012

Inspiratie

Alweer een mooi thema om woorden aan te geven, `Inspiratie´. Alhoewel je het met woorden tekort doet. Inspiratie moet je voelen. Beleven met heel je hart! Het is voeding.
Wat als wij deze voeding niet tot ons zouden kunnen nemen en deze tot uiting kunnen laten komen dan zou het leven minder kleurrijk zijn. Inspiratie zorgt voor creatie en creatie laat een uiting zien van blijdschap waardoor harmonie ontstaat die opgevolgd wordt door communicatie. Je creëert eigenlijk een cirkel met al deze mooie aspecten die stuk voor stuk elkaar opvolgen tot een eindresultaat welke met inspiratie begint. Inspiratie is de basis tot communicatie.

Maar waar komt inspiratie vandaan. Kun je inspiratie oproepen of wordt het onbewust aangereikt? Ik denk beide als ik er over nadenk. Je kunt je inspiratie oproepen maar aan de andere kant kan het net zo goed onbewust op je pad komen. Het is maar net welk moment eraan vooraf gaat en of je ervoor open staat om je inspiratie toe te laten om tot uiting te laten komen.

Ik vergelijk het voelen van inspiratie ook wel met het gevoel van verliefdheid. Het is juist dat moment waarin je even wordt aangeraakt door iets wat bijna bovennatuurlijk is. Een gelukzalig gevoel te hebben van iets wat niet vanzelfsprekend is. Het overkomt je. Je geraakt in een flow van euforie die je voor altijd vast zou willen houden. Zo heerlijk. Alsof je opgetild wordt door een magische energie.

Ik krijg regelmatig de vraag of het mij niet ontbreekt aan inspiratie gezien de hoeveelheid symbolen die ik in mijn leven heb getekend. Ik kan daar direct op antwoorden. Neen dus! Het heeft mij nog nooit ontbroken aan inspiratie. Ik ben eigenlijk niet eens bewust bezig met mijn inspiratie. Het is er blijkbaar altijd. Door een dergelijke vraag, of het mij wel eens aan inspiratie zou ontbreken, besef ik tevens dat het blijkbaar niet zo vanzelfsprekend is om in contact te staan met je inspiratie. Dus ik besloot daar eens dieper naar te gaan kijken – juist nu deze maand in het teken staat van Inspiratie – en te ontdekken wat inspiratie míj komt zeggen…

Op het moment dat ik mijn gedachten focus op het tekenen van een nieuw symbool dan word ik als het ware door een magneet naar mijn tekentafel getrokken. Het maakt niet uit waar ik ben óf wat ik doe. De gedachte alleen al is zo intens dat ik direct wil gaan zitten om te tekenen. De kracht die ik dan voel is heel sterk aanwezig en tegelijkertijd zó sereen. Alleen de gedachte al zou ik kunnen omschrijven als euforie.
Zodra ik de eerste verbindingen van het symbool op papier heb gezet dan vertoef ik in dat gelukzalige gevoel.Tijd is dan totaal niet aan de orde. Ook alles om mij heen lijkt er niet te zijn waardoor er gevoelsmatig een andere opening ontstaat. Uren kan ik in deze sfeer verblijven. Mijn inspiratie is dan volop in mij aanwezig waardoor ik eindeloos door zou kunnen gaan…Maar wat als je inspiratie er is en je kunt er geen gehoor aangeven. Ook daar kan ik over meepraten want die keerzijde ervaar ik net zo goed.

Drie maanden terug.
Blijkbaar was mijn inspiratie zodanig aanwezig de afgelopen jaren dat ik even een time-out moest inlassen voor mijn hand. Heel moeilijk te bevatten want daar is wel steeds die kleine magneet die mij het liefst in de richting wil sturen van mijn tekentafel en dan aangespoord wordt door mijn inspiratie want die reageert daar dírect op. Maar gelukkig heb ik een knop om kunnen zetten waardoor ik mijn aandacht nu ook aan andere dingen kan geven. Het schrijven van de column bijvoorbeeld. Ook hierin ontdek ik mijn inspiratie. Ik vind het erg leuk om te schrijven en daarbij zie ik het als een prachtige aanvulling in mijn tekenloze periode!
Zoals je in mijn vorige column hebt kunnen lezen was ik begonnen met het leggen van mijn eigen kaarten en niet geheel zonder resultaat. De kaarten lieten mij duidelijk weten dat bij elke vraag die ik stelde, ik het juiste antwoord kreeg.

Maar toch bleef ik een onbevredigend gevoel houden. Ik wilde meer weten dus ik ging de communicatie verder met mijzelf aan máár dit keer zonder mijn kaarten erbij te pakken. Ik wilde een antwoord vanuit mijn hart!
Vragen als “waarom heb ik zo sterk de behoefte om te tekenen”. “Waar komt deze kracht vandaan die blijkbaar sterker is dan ik”! “Wat komt mij dit zeggen dat ik daar nu geen gehoor aan kan geven”? Op dat moment ging de telefoon, Annelies, mijn zus, en zij kwam met het volgende…

“Joke, ga naar de bloemist en koop twee plantjes lavendel”. “Twee plantjes lavendel” zei ik, “waarom”? “Met deze twee plantjes kun je een test doen voor jezelf en de symbolen. Je legt onder één van de twee plantjes het symbool Lavendel en je houdt de komende weken in de gaten of er verschil te zien is tussen beide”. Waarschijnlijk had zij het resultaat al voor ogen want zij was stellig overtuigd. Alhoewel ik weet dat therapeuten succesvol met de symbolen werken was ik toch enigszins sceptisch of de uitkomst van een dergelijke test ook zichtbaar zou kunnen zijn. Dit werd mijn tweede actie in mijn tekenloze periode. Na de kaartlegging zou ik nu twee lavendelplantjes aan gaan schaffen om ook daar een bevestiging uit te halen. Dus, zo gezegd zo gedaan!

De twee plantjes staan inmiddels 6 weken keurig naast elkaar op mijn vriendinnentafel tussen alle mooie buitengeschenkjes die ik in de loop der jaren van mijn vriendinnen heb ontvangen. De twee witte bloempotjes omhullen de twee plantjes en hebben beide dezelfde aandacht van mij gekregen. Ik moet zeggen dat ik na twee weken enig verschil kreeg te zien. Ik gaf ze water en liet de plantjes weer voor wat ze waren. Twee weken later was mijn zus een weekend bij mij op bezoek. Ik was op dat moment hélemaal de plantjes vergeten. Maar tegen het eind van het weekend, vlak voor haar vertrek werd ik er gelukkig nog aan herinnerd. Toen ik haar de beide plantjes liet zien trok het niet alleen mijn verbazing maar ook die van mijn zus. Het plantje met het kaartje eronder was groter dan het plantje ernaast. Ook de kleur was levendiger en de blaadjes zichtbaar voller. “Zie je wel Joke, dat is wat ik bedoel”! Mijn tekenloze periode wordt dan ineens zomaar omgezet in een ontdekkingsreis naar andere dingen die, zoals ik nu ervaar, net zo belangrijk zijn om aandacht aan te geven. Een nieuwe vorm van inspiratie? Inmiddels heb ik ook een symboolkaartje onder het andere plantje gelegd zodat ook zij in haar kracht mag komen.

Wat inspiratie verder betreft? Ik had je heel graag op mijn manier willen inspireren deze maand door mij te kunnen zien tekenen op Youtube. Waarin je mij een symbool kunt zien tekenen dat voor iedereen te downloaden is om daar zelf kleur aan te geven. Je te laten voelen hoe heerlijk het is om in die sfeer te zijn. Je mee te nemen in mijn wereld van euforie. Ware het niet dat mijn hand het nog steeds niet toelaat. Maar, deze vorm van inspiratie staat hoog genoteerd op mijn lijstje! Ik hoop dit met jou te kunnen delen in een later stadium...

Ik wens je een heerlijke maand toe met vólop inspiratie.
Liefs Joke

Column ''Vreugde" mei 2012

Vreugde

Het zag er even naar uit dat er geen column zou komen voor de maand mei. Een fikse ontsteking in mijn hand en arm zou daar de oorzaak van zijn.
Ik liep al geruime tijd met pijnklachten aan mijn hand maar ik bleef in de veronderstelling dat dit wel over zou gaan. Maar toen ik eenmaal mijn vingers niet meer los van elkaar kreeg na het tekenen, besloot ik toch maar even naar de huisarts te gaan. En jawel, een ontsteking. Overbelasting.

“Rust houden, Joke”, zei mijn huisarts, “ Voorlopig niet tekenen én schrijven” en daar moest ik het mee doen! In eerste instantie schrok ik van zijn woorden, want ja, dát wilde ik niet horen, maar wist tegelijkertijd wel dat het niet anders kon en mij daarbij neer moest leggen. “Voorlopig niet tekenen” dacht ik nog… ik kon mij daar totaal niets bij voorstellen!

De fysieke rust welke ik zo vriendelijk kreeg voorgeschreven en trachtte in acht te nemen, veranderde in onrust. Mijn hoofd en mijn lichaam waren het duidelijk niet eens met elkaar! Ik kwam in duel met mijzelf waardoor ik besefte dat ik niet in balans was dus besloot hier eens anders naar te gaan kijken, want wát kwam mij dit zeggen! En tenslotte had ik nu alle tijd daarvoor!

Ik zonderde mij af in mijn tekenhuisje, ging zitten, sloot mijn ogen, en probeerde het denken uit mijn hoofd te halen. De dingen die ik normaal gesproken tot uitvoer had willen brengen een plaats te geven, en deze om te zetten naar rust. Dat was lastig. Het éven niet kunnen tekenen was het probleem niet zozeer. Dit had ik al geaccepteerd vanwege de pijn. Maar er was meer wat mijn aandacht vroeg op dat moment.

Allerlei ‘doe’ dingen gingen door mijn hoofd waarvan ook de maandelijkse column. Deze zou ik dan ook niet kunnen schrijven, dacht ik nog.

Ik besloot te gaan kijken welk symbool er in de column zou komen voor de maand mei zodat ik vast de verbinding er mee kon leggen. Met de ingegeven steekwoorden zou ik dan een basis neer kunnen zetten om er vervolgens in een later stadium een echte column van te maken. Ik pakte mijn draaiboek en wat zag ik? “Vreugde”…..

Nou was ik al enigszins ontstemd maar dit bevestigde nog maar eens te meer hoe vreugdeloos ik mij voelde! In het kort gezegd kwam het erop neer dat de dualiteit nog volop in mij aanwezig was.

In mijn denken had ik het moeilijk want mijn hand welke ik zo graag het werk wilde laten doen reageerde niet op de seintjes vanuit mijn hoofd. Enigszins teleurgesteld zocht ik een andere invalshoek. Wat kon ik nú doen. Ik nestelde mij op de bank en pakte een boek. Omdat ik van nature geen lezer ben en daardoor ook geen boek voorhanden heb, had mijn dochter er drie voor mij achtergelaten in de hoop dat er één bij zou zijn die mijn aandacht wel zou vragen. Na een poging om te lezen, wat overigens niet aansloeg door mijn gemoedsgesteldheid, legde ik het boek neer en besloot wat anders te gaan doen. Maar ja, wat….

Op dat moment kreeg ik een verhelderend beeld voor ogen. Ik pakte mijn kaarten en besloot vanuit mijn visie eens contact te leggen met de symbolen. Ik teken ze dan wel al mijn hele leven maar er echt contact mee leggen ná het tekenen zoals is bedoeld, is in die zin niet eerder bij mij opgekomen. Misschien was dit wel hét moment om dat eindelijk eens te gaan doen! Dan zou deze ontsteking in mijn hand misschien nog wel eens iets positiefs kunnen brengen.

Ik haalde de kaarten uit de doosjes en het eerste wat mij opviel was de hoeveelheid symbolen. “Wat heb ik veel getekend in de afgelopen jaren” dacht ik, “ Niet zo gek dat mijn hand protesteert”!

Ik pakte bewust de kaart “Hand” uit de serie Geometrische Codes van het Fysieke Lichaam. Deze kaart zou centraal komen te staan in mijn kaartlegging. Ik legde de overige kaarten weg en zou met de kaarten uit de serie Intenties mijn legging vervolgen. Eens zien wat ik hieruit op kon halen. Zou het mij iets komen zeggen, waar ik naar kon luisteren? Dít werd mijn eerste vraag…

Ik schudde de stapel kaarten van de Intenties en liet mijn hand over de kaarten gaan en pakte intuïtief een kaart. “Balans”. “Oké” dacht ik…dit klopt wel! Het was al duidelijk dat ik uit balans was en nu ben ik zeker overtuigd! Maar, nu wil ik weten waaróm ik uit balans ben. Ik besloot een tweede kaart te trekken. Weer liet ik mijn hand over de kaarten gaan en pakte een tweede kaart. “Passie”. Dit was ook niet zo moeilijk! Met mijn logisch denken betrok ik deze kaart op het feit dat ik te lang was doorgegaan met mijn passie dus kon ik mijzelf ook hier duídelijk in vinden!

Maar omdat ik voor mijn gevoel het overzicht nog niet compleet voor ogen had besloot ik nog maar een kaart te trekken. Waarschijnlijk was het nog mijn ongenoegen die mij dit deed besluiten maar tenslotte liep het qua volgorde best wel goed, dus waarom niet nog een kaart! En daarbij zou er met een vervolgkaart nóg meer duidelijkheid ontstaan.

Ik besloot om mijn kaarten dit keer opnieuw te schudden en spreidde ze wederom uit. Ik hoopte zó op een verlossend antwoord dus nam er mijn tijd voor om mijn vraag zo goed en duidelijk mogelijk te formuleren.  Het liet mij weten dat ik niet één kaart op deze vraag mocht trekken maar zelfs twee.

Met dit blije gevoel liet ik mijn ogen over de serie kaarten gaan en pakte twee kaarten die ik openlegde in de volgorde zoals ik deze had opgepakt.

Loslaten en Vreugde. “Nou ja” dacht ik, “Dit is sterk!”

 ‘Loslaten’ was mij wel duidelijk. Blijkbaar nu even geen potloden meer in de hand nemen. Maar eerst balans laten ontstaan in mijn lichaam en geest zodat ik daarna weer volledig mijn passie kan oppakken.
Zoiets dergelijks gaf ik er aan in mijn eigen woorden. Maar wat kwam de kaart ‘Vreugde’ mij nou zeggen…! Ik had eerder zoiets van: “Hoe lang gaat dit duren”! “Heb ik daar toevallig ook een kaart van”, dacht ik nog? Neen dus!

Ik dacht direct aan Bewustzijn, Genezing en Stilte. Maar ook aan Respect en Onvoorwaardelijk. Aan al deze mooie intenties wordt toch ook geen tijd verbonden? Accepteren dus…?! Hoewel deze kaart wél in de set zit had ik die uiteindelijk niét getrokken! Blijkbaar was dat niet nodig in deze legging omdat ik het antwoord ná het trekken van de voorafgaande kaarten vanuit mijzelf zou kunnen weten.

Het kwam er dus op neer dat ik deze periode moest accepteren en dan voornamelijk aandacht gaan geven aan, en luisteren naar mijn hand. Zo gedacht en…zo gedaan!

Inmiddels ben ik een aantal weken verder en ik kan zeggen dat mijn middagje kaartleggen met mijn eigen kaarten mij heeft doen inzien hoe mooi dit op je in kan werken.

Bewust met jezelf in contact komen door eenvoudigweg een aantal kaarten te leggen om opening te vinden in jezelf. Kaarten die je inzicht geven. Die je helpen bij tegenslagen, ongenoegen, ergens tegenaan lopen, het niet voelen van stroming. Noem nog maar een aantal voorbeelden, om inzicht te krijgen, waardoor je aangespoord wordt om er anders naar te gaan kijken.

Wat ‘Vreugde’ betreft, mijn laatste kaart op rij, daar is ook antwoord op gekomen. Zo je ziet is er een column, waarvan ik eerst niet dacht of ik deze wel zou kunnen schrijven. De pijn in mijn hand is nog niet weg maar wel een stuk draaglijker geworden.

Misschien trok ik dan wel niet die éne kaart die mij ertoe aan zou zette om alles even los te laten. Waardoor ik balans zou kunnen vinden tussen mijn lichaam en mijn geest. Om vervolgens mijn passie weer op te kunnen pakken. Het was blijkbaar van belang dat ik de kaarten pakte om mij tot dít inzicht te laten komen

Want juist die ene kaart die ik niet getrokken had, kon ik ná deze legging in mijzelf oproepen. Accepteren! Door te accepteren dat ik even stil werd gezet in mijn werk, ben ik in gaan zien hoe belangrijk mijn hand is, omdat ik weet dat deze altijd in dienst staat van mijn hoofd, dus ook van mijn passie…

Misschien als je deze column hebt gelezen kun je je afvragen of dit past bij het symbool ‘Vreugde’. En voor mijn trouwe lezers die weten dat ik graag vanuit andere sferen schrijf zal deze column ook geheel anders overkomen dan ze van mij gewend zijn. Toch was het blijkbaar nodig om ook dít vanuit mijzelf te schrijven. Mijn ongenoegen uiten en dan voornamelijk aan mijzelf waardoor ik deze zoektocht aanging mét mijzelf.

Ik hoop voor de volgende column waar het symbool Inspiratie haar intrede doet, dat ook mijn inspiratie weer vólop in mij aanwezig is…

Als dat geen vreugde is!

Liefs, Joke

 

Column ''Innerlijk Kind" april 2012

Column
''Innerlijk Kind''

Wat een prachtig thema dacht ik, toen ik ging zitten om mijn column te gaan schrijven. Heerlijk om het kind in je naar boven te halen en aandacht te geven. En juíst toen ik dacht dat dit wel eens de mooiste column zou kunnen gaan worden betrapte ik mij er op dat het innerlijke kind in mijzelf waarschijnlijk al geruime tijd op de achtergrond leeft. Ik vroeg mij zelfs af: ‘waar ben je gebleven’? Toen ik daar bewust naar ging kijken en op zoek ging naar het kind in mijzelf,
kwam er veel meer naar boven dan ik had gedacht…

Toen ik besloot om een maandelijkse column te gaan schrijven wist ik dat de woorden die ik er aan zou geven puur vanuit mijzelf zouden komen.

Zo ook kan ik over deze column zeggen, dat wat ik schrijf recht uit mijn hart komt.

Het is nu zes jaar geleden dat ik een behoorlijke grote stap zette in mijn leven. Ik verkocht huis en haard en wist bij God niet waar mijn bestemming lag. Ik had geen keus dus gaf ik mij volledig over aan een totaal onbekende bestemming. Met de weinige financiële middelen die voor handen waren was mijn gevoel van vertrouwen een stuk beter bedeeld. Mijn spirit was mijn rijkdom. Deze had mij nooit in de steek gelaten dus ik besloot mijn hart te volgen en hing al mijn onzekerheden aan de wilgen. Dat stukje ontwapening of naïviteit was mij niet vreemd want ik sprong wel vaker in het diepe waar anderen liever aan de kade bleven staan. Ook deze keer bleef ik trouw aan mijn ingeving en wist bijna zeker dat het goed zou komen. Het kwam ook goed! Een maand nadat ik besloten had om mijn leven rigoureus te keren werd er een nieuwe deur voor mij geopend, en met een warm welkom kon ik beginnen aan een nieuw deel van mijn leven…

Ongeveer drie maanden nadat ik mijn intrek had genomen op mijn nieuwe adres gebeurde er iets met mij wat een grote impact op mij had en juist nu met het schrijven van deze column besef ik des te meer dat ik vanaf dat moment het kind in mijzelf ben kwijtgeraakt. Om aan te geven wat er met mij gebeurde en waardoor misschien het kind in mij op de achtergrond is geraakt moet ik zes jaar terug in de tijd.

Ik woonde een paar maanden op het nieuwe adres en genoot volop van de rust, de stilte en de tijd die ik had om mij volledig op mijn werk te kunnen richten. Het tekenen van symbolen is een belangrijk onderdeel in mijn leven en ik was daarom zo dankbaar dat ik die stap gezet had en mijn intuïtie had gevolgd, en dat terwijl ik niet eens wist waar mijn weg mij toe zou leiden. Tot aan dat éne moment dat ik verrast werd door een onbekend gevoel in mijn hoofd. Van het ene op het andere moment werd ik uit mijn lichaam gehaald en kreeg er gevoelsmatig een lichaam bij. Alsof ik uit drie delen bestond. Mijn fysieke lichaam met een linker en een rechterkant en rechts van mijn lichaam het derde deel wat onzichtbaar maar ábsoluut voelbaar was.

Ik schrok hiervan maar kon geen weerstand bieden. Het gebeurde en ik kon er niets tegen doen! Alles leek vlak. Elke beweging die ik maakte leek in slowmotion te gaan. In vertraging alsof ik op de maan liep. De Zwaartekracht was weg waardoor ik het gevoel had te zweven.

Ik stond direct in contact met iets wat ik niet kende. Iets bovennatuurlijks. Ik kan er nu woorden aan geven en noem het contact ‘het collectief’ maar op dat bewuste moment waren er geen woorden, alleen de ervaring. Het is niet zo dat ik niet bewust was van een bepaalde sfeer om mij heen. Die is er altijd al geweest en dan met name als ik aan het tekenen was. Heel sereen en koesterend voerde ik dan gesprekken met hen, gesprekken die ik opschreef in kleine boekjes. Met dat schrijven ben ik gestopt vlak voordat ik mijn huis en haard verkocht. Ik had de indruk dat alles uit mijzelf kwam en hoefde als zodanig de ingevingen niet meer op papier te zetten. Tot aan dat éne moment. Ik ging weer in gesprek met het collectief, de bewoners van deze ongeziene wereld. Het deed mij goed maar ik had moeite om te begrijpen wat mij werd ingegeven. Sterker, ik begreep er in eerste instantie hélemaal niets van. Zo zou ik in aanpassing zijn naar een nieuwe tijd van leven. Mijn lichaam, mijn zintuigen en ook mijn lichaamstemperatuur zouden daar op afgestemd gaan worden. Ik wist hier niet goed mee om te gaan. Maar ik kon er ook niet omheen want het was er. En ik voelde het! Het was heel sterk in mij aanwezig waar geen weerstand tegen bestand was. Geleidelijk aan stond mijn fysieke lichaam in het teken van diverse klachten die ook nog onverklaarbaar bleken te zijn. Mijn stem viel weg en ik kon er totaal geen geluid meer uitkrijgen. Dit gebeurt nog regelmatig. Er wordt blijkbaar veel aan mijn keel gewerkt. De verschuivingen die er waren ervoer ik telkens als een soort ‘wave’ door mij heen gaan en uitte zich dan in mijn hoofd waardoor ik het gevoel kreeg onderuit te gaan.

Nog steeds ervaar ik deze verandering in mijn geestelijke en lichamelijke gesteldheid. Maar in al die jaren heb ik geleerd er mee te leven door te accepteren dat er iets onverklaarbaars in mijn systeem gaande is. Het waren ook deze woorden die ik in die periode meekreeg: het bewustzijn groeit…en het lichaam groeit mee… en van daaruit ontstond de serie “Geometrische Codes voor het Fysieke Lichaam”. Een groot deel van het fysieke lichaam al in kaart te hebben mogen zetten in de vorm van geometrische verbindingen, die ons naarmate wij bewuster worden er aan helpen herinneren waar onze kracht ligt, zegt mij dat dit slechts het begin is… 
Nu, vandaag de dag weet ik dat er zoveel mensen zijn die met soortgelijke en onverklaarbare klachten worden geconfronteerd. Het is het opgaan naar een hoger bewustzijn. Het loslaten van de oude patronen om het nieuwe tot je te laten komen.
Subtiele Lichamen bekijk video >>

Ik moet toegeven dat een bepaalde nuchterheid in mij al is verdwenen maar jammer vind ik wel dat blijkbaar ook het innerlijke kind in mij daarmee op de achtergrond is geraakt. Het altijd zo spontane wezen wat graag bij mij tot uiting kwam was weg.

Ik ben van mening dat ook zij in ontwikkeling is en op weg is naar een andere bewustzijnslaag. Ook zij zal zich door de vele lagen heen moeten werken om zichzelf weer te hervinden. Als ik contact met haar probeer te leggen dan voel ik haar vanuit mijn verleden, zoals ik haar kende. Haar blijdschap, haar ontwapening. Het pure kind welke mag zijn zoals is bedoeld.

Hoewel het niet prettig is om regelmatig door die lagen heen te gaan geeft het ook iets moois. Iets bijzonders mag ik wel zeggen. Het vermogen om uit mijn lichaam te kunnen stappen en mijzelf op een afstand te kunnen zien heeft mij ook mooie ervaringen gegeven. Mijn zelfhelend vermogen aan te kunnen spreken en pijnlijke plekken te behandelen en weg te nemen. Maar de mooiste ervaring is wanneer ik mij verbind met het Universum. Ergens te kunnen zijn in het heelal. Het zweven door een immense ruimte.
Sinds een half jaar word ik elke ochtend gewekt door een kinderstem. Zij zingt altijd hetzelfde liedje voor mij terwijl ik met gesloten ogen in mijn bed lig.

Hoe prettig dat ook is, om elke ochtend wakker te worden met haar stem en haar gezongen liedje, heb ik daar niet die aandacht aan gegeven dan alleen het luisteren naar haar stem. Zou er dan toch een verbinding zijn met mijn innerlijke kind? Zou zij het zijn die mij ‘wakker’ maakt? Zou zij het ook zijn die mij meeneemt op al die mooie ruimtereizen?

Het kan haast niet anders, dan dat zij dat is. Zij die mij bewust wil maken van haar bestaan in mij. Ik moet misschien nog wennen aan deze nieuwe vorm van het innerlijke kind in mij, maar ik ben van mening dat zij opnieuw geboren is.

Ook dit zijn haar woorden: “…in alles mag jij er zijn, en in alles mag ik er zijn, want alles is er…”

Liefs, Joke

Column ''Dromen'' januari 2012

Dromen…

Dromen zijn belangrijk en komen áltijd iets zeggen. Misschien, als je mijn column hebt gelezen, herken je bij jezelf een droom of visioen die je in het verleden voor ogen hebt gehad maar er niet eerder achter bent gekomen, of aandacht aan hebt gegeven, wat dit jou kwam zeggen.
Wellicht  is het nu de tijd om daar wél aandacht aan te geven en te zien wat jouw droom jou komt zeggen…
Om je droom voor ogen te krijgen en te duiden, maak je dan eerst los van je dagelijkse bezigheid. Je zou bijvoorbeeld contact kunnen maken met het symbool en deze op je in laten werken. Of je leest de bijbehorende tekst. Er kan een directe verbinding ontstaan waardoor je in no-time in een andere beleving bent aangekomen. Maar dat kan ook in een later stadium zijn dat misschien vooraf gaat aan iets wat spontaan op je weg komt. Ik wil hier alleen mee zeggen dat alles is gekoppeld aan het juiste moment. Mocht je notities willen maken van hetgeen je doorkrijgt of ervaart, in de kalender is daar ruimte voor.

Collectieve bekrachtiging

Elke laatste negen dagen van de maand ontsteek ik de Intentiekaars die bij het symbool hoort van die maand. Voor deze maand is dat “Dromen” en het begint op zondag 22 januari. In deze negen dagen ga ik kleur geven aan mijn droom… Wil je graag meedoen aan deze collectieve bekrachtiging dan nodig ik je van harte uit om met elkaar een inspirerende reis te creëren! De Intentiekalender is tijdloos dus je kunt instappen wanneer het jouw tijd is om mee te reizen…
Mocht je jouw ervaring willen delen met mij én met anderen dan kun je via blogger reageren. 
_____________________________________________________________________________________________

Column Dromen

Mijn inspirerende reis kent wegen, gebieden én sferen.
Als ik mijn dromen zou omschrijven dan zou het een dik boek worden. Ik heb het dan niet over mijn nachtelijke dromen maar over mijn dagdromen. Omdat ik mij niet altijd kan en wil verbinden met de realiteit van het dagelijkse leven, onttrek ik mij even uit dat ritme en waan mijzelf gemakkelijk in een andere sfeer. Mijn dagdromen zijn belangrijk en komen mij altijd iets zeggen. Het is net of ik mijn dagdroom al eerder heb meegemaakt of dat ik deze nog mag gaan ervaren. Ik creëer in die fictieve wereld mijn eigen werkelijkheid. Even weg van hier om daar te zijn waar het voor mij dan iets prettiger voelt of vertrouwder.
Eén van mijn dagdromen wil ik graag met je delen.

Dagdroom

Een grote tafel met verschillende stoelen daar omheen en een opvallend groot en oud uitziend kookfornuis staan centraal in deze dagdroom. Ook het huisje krijg ik te zien en het gebied daar omheen. Een glooiende groene weide waar de meest gezonde schapen en geitjes genieten van het groene gras; onder aan de weide een klein wit kerkje welke omringd wordt door schattige, kleine, eveneens witte huisjes. Je zou kunnen zeggen: ‘ja…, wie wil dat beeld niét zien’, maar dat beeld staat op mijn netvlies en gaat er gelukkig niet van af. Het is er…en het komt mij duidelijk iets vertellen.

Het beeld wat ik krijg doet mij sterk aan Frankrijk denken. Ik weet bijna zeker dat ik daar ooit gewoond heb. Ooit in een ver verleden waar ik graag in de keuken was om de grote tafel te dekken voor een ieder die een plaats had op één van de stoelen. ‘Een groot gezin blijkbaar’ én in harmonie, want zo voelt het. Echter, tot nu toe heb ik nooit mensen in dat beeld gezien, alleen de dieren die grazen op de glooiende weide…

Ik woon aan de grens met België en daar is iedere week wel een rommelmarkt waar je lekker kunt snuffelen. Omdat mijn kinderen en ik het erg leuk vinden om te snuffelen, bezoeken wij regelmatig een rommelmarkt hier in de buurt. Wij hebben alle drie gemeen dat we van oude spulletjes houden. Dat varieert van schilderijen in oude lijsten tot snuisterijtjes toe.
Nu ik hier over schrijf kom ik erachter dat ík altijd thuis kom met serviesgoed. Linnen tafelkleden, linnen servetten. Mooi uitgewerkte koffie - of theepotten met bijpassende suikerpotjes en melkkannetjes en het liefst mooie kristallen glazen die ook nog eens voorzien zijn van kleur. Afijn, alles wat in het teken staat van een mooi gedekte tafel. Zelfs de kroonluchter ontbrak niet om de sfeer nog maar eens te benadrukken. Het is wel duidelijk dat mijn dagdroom en de sfeer van Frankrijk onbewust invloed op mij hebben.

Visioen

Maar ik kies niet altijd bewust voor mijn dagdromen. Soms kan er iets in mij ontstaan, wat mij ook iets komt zeggen. In dit geval spreek ik niet echt van een dagdroom, maar er gebeurt wel dégelijk iets! Heel direct en uit het niets waardoor ik spontaan beland in een andere tijdsbeleving. Dit is mij al vaker overkomen en het gebeurt nog regelmatig. Toen ik dit voor het eerst meemaakte wist ik totaal niet wat mij overkwam.

Ik kan mij nog heel goed herinneren; het was de dag dat ik het ‘jawoord’ had gegeven aan de drukkerij waar mijn éérste boek zou worden gedrukt. Op weg naar huis verdwaalde ik spontaan en belandde in een vreemde stad. Ik dacht: “Waar zit ik nou, hier moet ik helemaal niet zijn”. Ik hervatte mijn koers en reed naar huis! Eenmaal thuis gekomen voelde ik mijn maag draaien en besloot even te gaan liggen. Ik werd direct verbonden met iets. Dit was zeker geen dagdroom, maar meer een visioen. Op dat moment wist ik totaal niet wat mij overkwam. Maar dat ik de situatie die ik voor ogen zag niet fijn vond, dat was duidelijk. Ik belde Annelies, mijn zus, en vroeg haar naar mij toe te komen, ik was lichtelijk in paniek en huilde. Destijds woonden Annelies en ik heel dicht bij elkaar waardoor zij binnen vijf minuten bij mij was. Zij trof duidelijk een hoopje ellende aan toen zij bij mij kwam. Ik probeerde haar over te brengen wat ik voor ogen had gekregen. Het werden allemaal losse spinsels waar geen touw aan vast te knopen was. Ik ging staan en beeldde uit hoe ik mij in die voorstelling voelde.

Al staand kromp ik ineen en gaf uiting aan wat ik voelde. Rondom mij heen stonden mensen maar tevens weer ver bij mij vandaan. Ik wilde mijn lichaam beschermen. Mijn handen verplaatsten zich telkens van mijn geslachtsdeel naar mijn hoofd en ik maakte mijn lichaam kleiner door mijzelf meer en meer in elkaar te verstrengelen. De tranen liepen over mijn gezicht, ik was duidelijk diep geraakt door hetgeen ik voor ogen zag…

Dat ik in een vreemde stad beland was, werd mijn eerste aanwijzing. In deze voor mij onbekende stad bleek de man te wonen die bij de drukkerij werkte waar mijn boeken zouden worden gedrukt en hij zou mij begeleiden gedurende het drukproces.

Vanaf dat moment werd ik geleidelijk aan steeds meer in een richting geduwd om mij te laten zien welk visioen zich in mij had afgespeeld. Er ontstond namelijk een onbeschrijflijke angst in mij. Dit was mijn tweede aanwijzing. De schrik om mijn boek uit te geven greep mij als angst bij de keel. Want ineens besefte ik dat ik iets de wereld in zou gaan brengen. Iets verspreiden. Iets onder ogen zou laten komen bij mensen die ik niet kende…! Mijn schrikreactie was zo hevig dat ik spontaan het drukken van mijn boek wilde stoppen. Wat moest ik doen…! Terug kon ik niet meer want de éérste druk van mijn boek was een vaststaand feit. Ik kon niets anders doen dan het ‘los te laten’ en mij richten op het positieve beeld welke al negen maanden in mij leefde.

Maar wat kwam dit zeggen…!?

Enige jaren later en twee verhuizingen verder kwam het antwoord. Nu was er geen aanwijzing die er aan vooraf ging. Het kwam voort uit mijzelf. Ik was in een fase van mijn leven beland waarin ik voor het eerst helemaal alleen woonde. Niet in het gezin waar ik ben opgegroeid, geen man, en zelfs zonder mijn kinderen. Hierdoor ontstond een opening om eens beter kennis te gaan maken met mijzelf. Ik genoot…
Op een prachtig stukje grond stonden mijn caravan, waar ik in woonde en het naastgelegen atelier waar ik heerlijk kon tekenen én schrijven. De innerlijke rust gaf mij duidelijk de ruimte om meer uit mijzelf te halen. Je moet weten dat mijn caravan in mijn beleving altijd mijn kasteel is geweest.
Als ik bezoek kreeg dan hoorde ik wel eens de vraag of de ruimte niet te klein voor mij zou zijn. De muren zouden namelijk op hen afkomen. Waarop ik antwoordde: “Ik zie geen muren, ik kijk daar dwars doorheen”.  Mijn ervaring was juist dat mijn wereld alleen maar groter werd. En vanuit die beleving ontstonden antwoorden op vragen die ik misschien wel nooit bewust heb gesteld. Zo ook kreeg ik het antwoord op het visioen, de beelden die ik ooit voor ogen kreeg toen mijn eerste boek werd gedrukt. Op dat moment dat mijn boek werd gedrukt werd ik vier eeuwen teruggebracht. Zomaar, en vanuit het niets…

Dat ik mijn lichaam wilde beschermen kwam, omdat ik naakt was. Dat ik mijn hoofd wilde bedekken kwam, omdat mijn hoofd kaal was. Dat mijn lichaam ineen kromp kwam niet alleen voort uit schaamte maar ook zeker door de pijn. En de vele mensen die ik had gezien, op een afstand rond mij heen, waren diegenen die naar mij keken.

Nu begrijp ik waarom er angst in mij was toen mijn eerste boek werd gedrukt. Angst om aangevallen te worden, niet begrepen te worden of zelfs veroordeeld te worden.
Ik kreeg het antwoord na jaren. In mijn vertrouwde omgeving, waarin rust en ruimte mij inzicht hebben gebracht. Het liet mij weten dat ik op dat moment op een brandstapel stond.

Eén keer per week rijd ik met de auto door het ‘Loveren’. Een heel mooi stukje natuur met de sfeer van een eeuwenoud gebied, in Baarle-Nassau, richting Ullicoten. Telkens als ik daar doorheen rijd heb ik steeds die beleving dat ik weer vier eeuwen terug leef. Maar nu zit ik op een paardenkar, getrokken door een prachtig paard welke mij brengt naar een nieuwe bestemming…

Liefs, Joke